Simone trok haar haren uit haar hoofd!
SIMONE (15): 'ELKE KEER DENK IK: NU KAP IK ERMEE. HIERNA TREK IK NOOIT MEER EEN HAAR UIT MIJN HOOFD. MAAR EEN MINUUTJE LATER ZIT IK ALWEER MET EEN HAAR IN MIJN HAND.'
'Het begon toen ik een jaar of acht was. Ik zat in groep vijf en het was herfstvakantie. Mijn week op vakantie naar Corsica en mijn oma kwam bij me oppassen. Twee maanden daarvoor had ik luizen gehad, dus trok ik een haar uit mijn hoofd om te kijken of er nog neten in zaten. Dat bleek niet zo te zijn. Toch bleef ik af en toe controleren. Steeds vaker trok ik een haar uit mijn hoofd. Tot ik na een dag of vier besefte dat ik het uittrekken van haren een lekker gevoel vond.'
KALE PLEKKEN
'Vroeger had ik een volle bos krullen. Dus als ik er weer eens een haartje uittrok, dacht ik: ach, dat maakt niets uit. Maar ook in de klas betrapte ik mezelf erop dat ik haren ging plukken. Ik schrok ervan en ook mijn klasgenoten merkten het op. Gelukkig zei niemand er iets over, maar dat betekende niet dat ik stopte. Na een maand zag ik voor het eerst allemaal kale plekken. Ik schaamde me ervoor. Maar de kale plekken werden groter en groter. Om ze te verbergen droeg ik mijn haar alleen nog maar in een staartje naar achteren. Maar na een tijdje hielp een staartje naar achter niet meer. Je zag dat ik minder haar kreeg. Dus begon ik hoofddoekjes te dragen. Het was geen gezicht, maar bedekte wel mijn kale kop.'
NAAR DE PSYCHOLOOG
'Mijn ouders wisten dat ik een tic had om haren uit te trekken, maar wisten niet hooe erg het was. Tot ze me een keer zagen zonder hoofddoekje. Ze schrokken zich rot en zochten hulp voor me. Ik werd door een huisarts doorverwezen naar een psycholoog. Maar ook dat werkte niet meteen. Al snel had ik twee psychologen versleten die het allebei niet lukte om me van het haren pukken af te krijgen. Pas bij de derde ging het beter. Ik trok nu niet meer bewust mijn haren uit, alleen nog maar onbewust. Enorme verbetering, maar ik plukte nog steeds.'
TERUGVAL
'In de zomervakantie verhuisden we en ging ik naar de middelbare school. Ik hoopte op een nieuwe start, want op mijn oude school wist iedereen van mijn probleem. In de zomer vakantie hield ik (zonder psycholoog) echt op met haren trekken. De eerste tijd op de middelbare school had ik er geen last van, tot vier jaar geleden, begin mei 2008. Ik merkte dat ik soms 's avonds in bed weer onbewust haren uittrok. Dan was ik in gedachten verzonken en dacht ik opeens: shit, weer een haar in mijn hand! Dit gebeurde veel te vaak en al snel kreeg ik weer een kale plek.'
ECHT GESTOPT?
'Ik kreeg een heel lief vriendje die ik over mijn probleem vertelde. Hij reageerde heel begripvol en steunde me. Dat hielp me en mede daardoor lukte het om opnieuw te stoppen. Hier ben ik hem nog steeds erg dankbaar voor. Ik heb nu mooi,blond haar tot halverwege mijn rug. Voor het eerst sinds lange tijd ben ik tevreden met mijn kapsel.'
TRICHOTILLOMANIE
Het dwangmatig haren uittrekken dat Simone (on)bewust deed, heet trichotillomanie. Het lijkt erop dat de meeste meiden die dwangmatig haren uittrekken niet meer kunnen stoppen en professionele hulp nodig hebben.
